ถ้าผมไม่ได้ทำงานด้านการเงินส่วนบุคคล ไม่ได้เดินสายให้คำแนะนำเรื่องการแก้ปัญหาหนี้ ผมคงไม่เห็นและไม่รู้กว่าคนกลุ่มที่เป็นหนี้จากการอุปถัมภ์คนในครอบครัวเกินกำลังนั้น มีจำนวนมากแค่ไหน

สังคมไทยเราเป็นอย่างนี้จริงๆ ครับ คนเดียวดูแลทั้งครอบครัว ส่งพ่อแม่ ส่งน้องเรียน บ้างหนักไปถึงส่งหลานๆ ทั้งกินอยู่ใช้ข่าย แล้วก็ค่าเล่าเรียนด้วย เพราะน้องหรือพี่เอาลูกไปทิ้งไว้กับพ่อแม่ หรืออย่างบางเรื่องที่ข้ามกฎการเงินส่วนบุคคลไป เช่น พี่กู้ซื้อรถให้น้อง น้องขอสินเชื่อเพื่อเอาเงินก้อนให้พี่ไปใช้หนี้เดิมที่มีอยู่ ฯลฯ

ไม่ปฏิเสธว่าการอุปถัมภ์หรือช่วยเหลือคนในครอบครัวนั้นเป็นสิ่งที่ดีและพึงกระทำ แต่ถ้าหากทำแล้วเกินกำลังตัวเองไป เช่น ต้องไปหยิบยืมหรือกู้เขามา แบบนี้สุดท้ายแล้วมักเกิดปัญหาทุกข์หนักจากหนี้ด้วยกันทั้งสิ้น และอีกประเด็นหนึ่งที่แย่ก็คือ คนในครอบครัวที่ไม่หยิบจับทำอะไร ก็จะเสพติดภาวะพึ่งพิง เพราะถ้ามีปัญหาเขาก็จะไม่พยายามทำอะไร นิ่งดูดาย รอให้คนในครอบครัวมาช่วย ด้วยรู้ว่าจะมีบางคนทนดูไม่ได้และยื่นมือเข้ามาแก้ปัญหาให้ในที่สุด

ในอีกมุมหนึ่งความฟุ่มเฟือยในครั้งก็เป็นการเติมเต็มความสุขให้ชีวิตเราได้เหมือนกัน

แต่การใช้จ่ายเกินตัวนั้น หมายถึง การใช้จ่ายในสภาวะที่ตัวเองไม่พร้อม ฟุ่มเฟือยในสิ่งที่ตัวเองไม่สามารถจ่ายได้ และนำมาซึ่งวิถีการดำรงชีวิตแบบ “จ่ายทีหลัง” ผ่อนทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่อนได้ สร้างรายจ่ายคงตัวจนรายรับเอาไม่อยู่ และจ่ายไม่ไหวในที่สุด